میرحسن محمودپور

میرحسن محمودپور, نویسنده ژانر اکسپرسیونیست, جنایی, رازآلود

میرحسن محمودپور

برچسب‌ها: میرحسن محمودپور, نویسنده ژانر اکسپرسیونیست, جنایی, رازآلود

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

میرحسن محمودپور

برچسب‌ها: میرحسن محمودپور, نویسنده ژانر اکسپرسیونیست, جنایی, رازآلود

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

از درنگ و تاخیر بیزارم و سال هاست به شتاب زدگی معروفم و مبتلا، خصلتی که خیلی ها بهش دچارند و اگه خفیف شمرده بشه، شکیبایی از دست میدن. تو همچین وقت هایی، وقت های ناشکیبایی، میشه به درونشون خزید و ذاتشون رو بر ملا کرد. بروز ذات شخصیت ماجرا بی اینکه کلاف سر در گم بشه دشوار نبود و واسه شناختنش نیرویِ گزاف نم یخواست. سر به سرش گذاشتم تا به حرف بیاد.

گفت: تا تهتغاری تخسی جامو گرفت و شیرینیم ته کشید، از شکسته شدن شب و برآمدن خورشید تا فرو شدنش میدویدم و دست آخرم بهره کارم هم سنگ تلاشم نمی شد. چون مهارتی نداشتم و اگرم داشتم بی رقیب نبود، چشم های غم آموخته و دل محزون و ساده زیستم همین که روزمو شب کنم، راضی میشد. واسه همین از تجسم چشمه ای پر آب پشت آسیاب که از باغ مصفا و دل انگیزم رد بشه و با خودش یه جا هیاهو و قیل و قال ها رو بشوره و دور بکنه، باز می موندم. رویاهایی که همیشه بی امتداد می موند و آسوده حالی حتی به پندارمم راهی نداشت. چون راهی نداشت، پشیزی هم نمی ارزیدم. چون نمی ارزیدم از تکاپو افتادم و دستو دلم به کار نرفت. به خودم گفتم هرچی تا حالا دویدی کفایت می کنه، لااقل بشین تا زمستون رد بشه. اولین زمستونی بود که سرما و بیکاری رو یه جا به جون خریدم و قشلاق نرفتم. به هم زدن شرط و الزامی که اون وقتا تا کار تق و لق میشد بایستی سر از جنوب در میاوردی!

نا شکری نمی کردم اما وقتی قادر نبودم مثل همسایه های پاپتیام که پا به پاشون می دویدم، اتاقِ نمور و تبله کرده اجارهای کنج حیاط « قشم جیرجیرک» رو اون طور که اونا پر کرده بودن، پرکنم، شاکی می شدم. دارو ندارم یه فرش خرسک بود و دو تا متکای بزرگ سفید با نیم رویه های مخمل قرمـــز و روی طاقچه اشم آئینه و شمعدان به یادگار مونده از مادرم با یه دست لحاف و تشک و چند تا کاسه بشقاب ملامین لب پر و کتری غر و قابلمه یه ور و یه رادیو. سمساری که فرش رو ازش گرفتم، گفته بود، به پا تا نخوره! منم واسه اینکه مبادا نشکنه، فرش به اون کلفتی و لشی رو که از دو طرف اتاق نیم متر بالا زده بود، با نیم کیلو میخ کوبیده بودم به دیوار. عادت به خونه نشینی نداشتم و دق می آوردم. رادیو و مصاحبت با همسایه ام کریم هم حدی داشت و خیلی زود دلمو میزد. کریم و کریم هایی که دل گنده ای داشتن و هیچی براشون اهمیت نداشت. کسایی که اگه شکم شون سیر میشد، می تونستن تا اومدن سبزه بهار بلکه بیشتر بی وقفه بخوابن و رو سیاهی رو به زمستون وا بذارن.

اتاق بغلی، بهلول چارپا فروش بود و زن دل نازک و اجاق کورش اشرف خانم. زنه قد داشت عینهو لنگه در. راستش معلوم نبود عیب وکم و کسری از کدوم یکی شونه، چرا که آخرای بگو مگوشون میانداختن گَل هم دیگه. خلاصه بچه شون نمی شد. سر و ته شونو میزدی دعوا مرافعه می کردن و حرف های بی ترمزشون، گاهی وقتا شنیدنی.

اشرف: دستت از بیخ قلم شه چرا می زنی؟ ناقص الخلقه منم یا تو و ننه هفت خطت. مردمم شوهردارن منِ گردن شکسته ام. اومدی از لابلای اون همه برو رو دار منِ یه پا سرتر رو غر زدی و با قلدرهای روستا شاخ به شاخ شدی که بیاری لای یه مشت یاجوج و ماجوج جام بدی؟ پس کو اون زندگی که قولشو به آقام دادی؟ چرا این قدر زود از چشت افتادم؟

بهلول: قبل اینکه اسم ننه مو بیاری، دهنتو آب بکش. حالا میبُری اون صداتو یا بازم بلند شم جفت پا برم تو شکمِ معیوبت. از دست زبونت عاجز شدم. ذله ام کردی. چکار بایست می کردم که نکردم؟ این قدر دهنمو وا نکن.

اشرف: یک کلام میگم خلاص. مگه کار قحطه که میری سراغ شامه نوازهاش. عطر و عنبر نخواستیم اقلش بو گند نده. دهن بی چاکتم وا کن ببینم کجا رو می گیری؟

بهلول: اختفا چرا؟ منِ خوش خیال پیش خودم گفتم بذار اشرف غولی رو بگیرم تا یه دوجین پسر غولتر از خودش برام بیاره، بیاره تا اونا کار بکنن و منم بعدِ عمری بشینم و یه نفس راحت بکشم. حالا از اقبال سیاهم اون طور که میخواستم نشد. تو که علامه ای بگو چکار کنم؟ گوسفند چروندم، گفتی یللی تللی کردنم شد کار؟ ویلون و سیلون بگردی و عین مارگیرا نیلبک بزنی و دو لپی به لوبونی و دم غروب چار تا گوسفند بشمری و الکی بگی قولنج شدم.

رفتم کاروانسرایی که سگو ببندی پابند نمیشه، پالون دوزی. بس که جوالدوز زدم، دستام پینه آورد قد کله ات. حالا خوبه اون وقتا یه ریزه حرمت سرت میشد و می گفتی من شوهر جامه دوز نمی خوام. مقنی شدم، اه و پیف کردی و گفتی، بمیری بهلول که چند جور بو میدی. بو نا هم میدی. حالام که میگی بو حیوون میدم. آهای با توام دِ بگو خلاصمون کن، بگو که مُردم و ذله شدم از دست لغز خونی هات، اشرف غولی.

* * *

همسایه اونورترم، کریم بود و ننه اش. هم سن و سالم بود و هو انداخته بود که بوتیک دارم. بوتیک سیار. دوره میگشت و لباس مستعمل خرید و فروش میکرد. شلوارها رو می انداخت رو کولشو و کت هاشم روهم روهم میپوشید. واسه همین بهش میگفتن، کریم رخت آویز!

از دو تا اتاق بزرگ و سر نبشی، یکی هفت تا غوره های ندافِ زن علیل رو جا داده و روبرو ایشم تا خرخره یازده تا یتیم قد و نیم قد، یحیی لاری فروش رو. از کدوم یکیشون بایست می گفتم تا دلمون وا بشه. زن یحیی لاری فروش، همه رو حسرت به دل گذاشت تا یه بار بی بار ببیننش. آخر سرم اینقدر زائید و پس انداخت تا سر دوازدهمی نفله شد.

سرتاسر اتاقها پر بود از این قماش آدما. چرا بی منظور باشم؟ لابد منم دست کمی از اونا نداشتم. مجرد و یله ای که زن های همسایه دختر دومی نداف رو برام نشون کرده بودن. راضیه، راضی بود و من ناراضی.

پنت هاوس صابخونه هم طبقه فوقانی دالون ورودی بود. دو تا اتاق تو در تو که با عکس خواننده ها و هنرپیشه ها جای خالی رو دیوار نذاشته و هر وقت سر عقب افتادن کرایه احضارم می کرد، شباهتش به گل نراقی رو پیش می کشیدم و پالون اش میکردم. بدبخت گل نراقی!

درنگ کوتاهم گزافه فرض نشه. درنگی که از هر چه تزویر و سوظن و بدگمانی و بدخواهیه، به دوره. از اون روزها رخصت بدین آهسته بگذریم.

زمستون اون سال با سوز و زوزه هایِ لاین قطعش، امان می برید و سرماش حقیقتا کشنده بود. منم مثل خیلی از همسایه ها حالا یک کم کمتر آذوقه ای دست و پا کرده و بست نشسته بودم. لحافِ سنگینِ پشمی مو میانداختم رو سرم و والور نفتی مو بغل می کردم و پناه می آوردم به رادیوی زپرتی تک موجم که جز صدای پارازیت «اووی اووی اووی اووی» اون چیزی دستگیرم نمی شد. ناگزیر یا می خوابیدم یا سیب زمینی های ورق ورق کرده مو روزی دو سه مرتبه می چسبوندم به دیواره والور تا کبابی بشه و به زور یه مشت نعناعِ خشک و پونه، هناق کنم.

از یاوه گویی و تو حرف هم پریدن زن های بینوا هم که تو اون سرما جلو آب انبار جمع و مچاله میشدن و به یه خروار ژنده لباس چنگ میزدن. با اینکه خیلی وقتا صداها شونو گنــگ و مبهم می شنیدم اما بدم نمیاومد و خالی از لطف نبود. از لابلای همون خزعبلات تازه ترین اخبار رو میشد بشنوی.

یه وقتام کی تا کی از پشت شیشه ی دود گرفته و ترک خورده درِ اتاقم میایستادم و شیطنت های ریز و درشت پسرها و تبسم لبالب از شرم دخترها رو میدیدم و خاطرات مو زیرو رو میکردم.

ته جیبم همیشه خدا حتی موقعی که کارم می کردم سوراخ بود اما نه اینقدر که نتونم شکم مو سیر کنم. بعد دو ماه خونه نشینی، بی پولی زودتر از اونی که انتظار داشتم سراغم اومده و بدجوری خرمو گرفته بود...

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

رمان "عیاری از کویر"

رمان عیاری از کویر

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

رمان "جنگلبان"

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

رمان "ناجیان سبلان"

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

میرحسن محمودپور

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

رمان "خبرچین معرکه گیر"

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

اي كه دستت مي‌رسد،

آن بزرگوار چيره‌دستي که به شیوه‌ی معمول و انواع روشهای ضمنی‌اش به جملات نویسنده‌ای شخصیت می‌دهد و به عادات و خصالش خرده نمی‌گیرد و از بسامد بالای برخی از واژگانش نمی‌رنجد، کیست؟

آنکه به پندار اهل قلم، شیفته‌گی و جلا می‌بخشد و ذهن او را به فصاحت وا می‌دارد و ایده‌ها را يكي بعد از ديگري چون غیژ شهاب بر او می‌باراند، همانا خواننده ذکاء است و بس. کسی که خود دانای درد است.

ای دانای درد، مدارا منشی ‌فرما تا به دور از هر چه پاره انديشه‌ی تاراجگر، برایت با جسارت قلم زنم.

لابد شنیده‌ای که دامنه خیال وسیع است و هر چه بازش کنی گشوده‌تر می‌گردد. پندار هزار پاره‌ِ هزار جلوه كه گاه ناگشودنی مي‌ماند. هزار تویی كه کسي ردش را نمی‌داند و از ازل غالبی داشته و مغلوبی، حاکمی داشته و محکومی. مگر نه این است که از دیرینه روزگاران دانه را موش می‌برده، موش را گربه می‌خورده، گربه را سگ می‌دریده، سگ را چوب می‌کشته، چوب را آتش تمام می‌کرده، آتش را آب خاموش مي‌كرده، آب را باد می‌خشکانده، باد را خلاء مات می‌نموده و خلاء هم خود محکوم قدرت نامتناهی.

رمل و اصطرلاب نمي‌طلبد، آري منطق. منطقي كه به تسلسل در خلقت منتهي مي‌گردد. استنباط و اعتقادي كه ما از اين جهان و تسلسل‌اش داريم. جهاني كه به خواست و اراده‌ي پروردگار، خالقِ همه امور، پدیده‌ها و موهبت‌ها، تكوين و آفريده شده است.

غرض از اين مقدمه‌ و بهانه، بي‌ايما و اشاره و بلانسبت، پرداختن به موهبت‌هاي ارزاني گشته‌مان است كه صد حيف مدام در حال رنگ باختن است. لابد پرسش كه مانند چه؟ در جواب: بي‌ترديد، چون صداقت‌ و نجابت. تواضع و فروتني. احساس و واكنش‌هاي منبعث از آن. سخاوت و بذل و بخشش. صفا و صميميت. وفا و يكرنگي و صفات پسنديده ديگر.

دست كم در مورد خودم منكر آن نيستم. نمي‌گويم چشم بر هم زدني اما قطع يقين مي‌گويم، رنگ مي‌بازند و كدر و كدرتر مي‌گردند. بیا تا قدر هم دیگر بدانیم که تا ناگه ز یک دیگر نمانیمِ مولوي گويا ديگر مفهومي ندارد.

اين روزها همه به نحوي دچارند. هر کس دچار خود، سر در گریبان خود دارد. اگر از دچار گشتن‌ها و روياروي‌ها نگذريم و قدري تامل كنيم، در مي‌يابم و اذعان مي‌كنيم كه دچار نه به آن معناست كه غم و اندوه و ملال است يا شوريده و آشفته و غرق محال است. دچاراني داريم كه از فرط خوشي و مسرت، دلبستگي و دلدادگي و فراغت، ذات از كف داده‌اند و به همان منطق تسلسل دنيوي بسنده.

مگر ورد زبان‌مان نيست كه از هر دستي بدهي از همان دست پس مي‌گيري. مگر يك ريز نمي‌گوييم ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻲ ﻣﻴﻜﻦ و ﺩﺭ ﺩﺟﻠﻪ اﻧﺪاﺯ ﻛﻪ اﻳﺰﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﺖ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﺯ. پس چرا بماند به فرصتي و تلنگري؟ شيخ بهايي در عالم جود و كرم مي‌گويد، اي كه دستت مي‌رسد، كاري بكن. پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار.

از زبردستي عيار به سالهاي اعتزال و گوشه نشينيم، دو كلام زيبا به ياد دارم كه مي‌گفت: برای خانه‌ی همسایه‌ات هم، چراغ آرزو کن قطعا حوالی خانه‌ات روشنتر خواهد شد و ديگر اينكه نعناع را هر چه بچینی، کم که نمی‌شود هیچ، زیاد هم می‌شود. بخشش و کرم هم مانند نعناع چینی است، سبز و جایش عن قريب پر می‌شود.

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

آفت جوانمردي

موعد طلب رسیده است.

وقت گرفتن پول، خنده واگيردارش را سر داده و او را مانند آرزوهايش دوست داشت. قرار بر اين بود بدون هیچ تامل و تاخيری وجه را همان طور كه دستي گرفته، دستي هم پس دهد. اما از بدهکار خبری نيست. کسی که می‌خواهد طلبش را بدهد، چرا به واپسین لحظات وا می‌گذارد؟ لابد ندارد. شاید هم قصد ندارد كه اداي دين كند.

طلبكار بي‌تفاوت نيست اما دم نمي‌زند. چون دم نمی‌زند، پندارهاي مهاجم هم تارانده نمي‌شوند. مدام خیال بر خیال افزون کرده و نزد خود پياپي مَثَل « شد غلامي كه آب جو آرد، آب جو آمد و غلام ببرد» را زمزمه مي‌كند. سوظن و بدگماني دم به دم اندوهش را سترگ مي‌كند. آن روز با هر کیفیتی، توام با دلواپسی و دلشوره سپری می‌شود و نيمي از روز بعد هم بیشی بر آن. دیگر رمقی و حال و دمي نمي‌ماند.

کاسه چه کنم بر دستها جای ‌مي‌گيرد. تپشي و جنبشي و باقي‌اش را هم تا ته بخوان. نم نم و اندك اندك وقت راندن الفاظ قبیحه سر مي‌رسد، اما مِلو. آن لابلا يك در ميان خود هم نصيبي مي‌برد.

كال و گنگ است و غم خمش كرده. يك نفس شكوه کنان نزد خود می‌گوید، عجب کاری. چه خبطی. واله‌ام چطور خام اين دو پاي صد دندان شدم. آی بر... آی بر...

به قول زبردستي، آدم بد بيار را کوسه از گُرده شتر هم می‌زند. نوشیدن جرعه‌ای آب و اندكي تسکین و نزد خود واگویه که، نباید زیاد پیله کرد. اين جور آدما كافيه خوفشون سر بياد و يه نموره پرده دري بشه. اونوقت مگه ميشه حريف‌شون شد. آره نمی‌خوام از جمله واگیردارِ برو هر چه از دستت بر میاد بکن رو، تحویلم بده.

غريب‌وار و خاموش نشسته است. پس از هُری ریختن دل وا مانده‌ و تحليل معماهاي مطروحه‌اش، نزد خود ناچار، راه مي‌جويد. وجه یکجا داده را تقسیط ‌مي‌كنم و از در مسالمت وارد مي‌شوم.

هنوز کار به جاهای باریک نکشیده و تلفنش را بی‌پاسخ نمی‌گذارد. حرف‌هایش را شوخي‌وار با زيرينه‌اي جدي مي‌زند. لوطي این بود رسمش؟ عهد می‌کنی، دم از عیاری می‌زنی و وفا نمی‌کنی! اون همه قول و قرار، كشك؟ پیش خودت فکر کردی سر گنج نشستم؟ نمی‌دونستی بدون که تو جيب‌هاي منم خیلی وقته عنكبوت داره تار مي‌تنه.

رند، ارسطو وار، به مثابه از تو هم بشنويم بد نيست، مي‌شنود و خم به روي خود نمي‌آورد. چرا كه رسم صبر پيشه‌گي را از بر است. از اين رو صحبت‌های طلبکارِ دست به هیچ جا بند نشده، کیف‌اش را کوک می‌كند. لابد به سر کشیدن قدحی یخاب در قعر آفتاب! با تلاشي دروني براي ناديده انگاشتن‌اش، كسي كه دعا و دشنام را برابر مي‌پندارد، با خوش طبعي می‌گوید: سر خمره‌ات يه كم خالي شده؟ هل نكن، بازم سر ريز ميشه. حالا هي بشين و واسه خودت معما بتراش. جيب‌هاي منم عنكبوت داره تار مي‌تنه. اين حرفها چيه؟... قراره همين دو سه روزه وجهي دستمو بگيره، اگه گرفت همه‌اش مال تو. خوب نيست آدم اين قدر پي مال و منال بُدوه....

* * *

راه شرم‌كُش نشدن و گیر بي‌خصلتان نیفتادن را كه مي‌داند؟ هستند كساني، چون دانه‌هاي گندم تويِ لانه. دانه‌هايي كه مور جماعت درون لانه از ته گازشان مي‌گيرند تا مبادا سبز نشوند. آري آن دانه‌ها ديگر سبز ‌نمي‌شوند و هیچ خصلتی در آنها رشد نمی‌کند.

از طلبكارِ غم ناله سر كنِ دير باور مي‌پرسم چرا همه را به یک چشم مي‌بيند و مي‌سنجد؟ نالان، بي‌اينكه به تشويش‌اش مهلت بالگيري دهد، مي‌گويد، ظرف بلوری که گوشه‌اش پرید، دیگر ظرف بلور نیست. شکوه از دست رفته‌ایست که جز غم و تاسف براي دارنده‌اش جلوه‌ ديگري ندارد. چطور مي‌تونم بازم اعتماد كنم؟ اونم به آدم‌هايي كه فقط یه موقع میشه حرفی رو که می‌زنن باور کرد. در خانه‌ات را بزنند، پشت در بروی و بپرسی کیست و بگویند: ماايم. همین یک جاست که مطمئنید راست می‌گویند. در غیر این صورت هر وقت حرفی بزند، دروغ می‌گویند.

بیست روز از سر رسيد طلبم مي‌گذره. هر روز با يه ادا و اصول سر مي‌دوُنه. چند روز پيش عوض اينكه پولمو پس بده با وقاحت بهم ميگه: نمي‌‌دونم اين روزا چرا دست و دل مردم سرد شده؟ وقتی از کسی خوبی نمي‌بينن، بدی‌هاشو پیش می‌کشن و اگرم نداشته باشه براش اختراع می‌کنن.

خنده‌ای مخوف و زهرآلود تحویلم مي‌ده تا مبادا از طلبم حرفي بزنم...

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

دل از دانايي دردمندانه‌ پر بودن

تهیدستی و تشر از این و آن و پی‌اش غصه و نفرت و دریغ. آن وقت است که زیر گلو ورم می‌کند بالا می‌آید و به زمین می‌زند. به زمین که زد جگر که خاستگاه عواطف سودائی است آماس می‌کند. خاموش و مشوش کم کم تکلم از دست می‌رود. فقط نگاه می‌ماند. آن هم نگاهی با فهم و هوشیاری کامل و از نگاه آن چنانی به جای واژه‌ها اشک جاری می‌شود. کیست که دچار شود و به ضعف مبتلا نشود. اول پاها و بعد دستها. در این حالت نومیدی و آشفتگی خون مثل شیری که می‌برد ته نشین می‌شود و ناگه مثل درختی که اره به پایش نهاده‌اند با تمام قامت سرنگون می‌شود.

چیست این مرگ؟ چگونه به سراغ آدم می‌آید؟ از کجا پیدایش می‌شود؟ چرا پیشتر خبرت نمی‌کند؟ از مادرت زاییده می‌شوی و خیالش را هم در سر نداری! غافل از اینکه او هم با تو از مادر زاییده شده است. پا به پای تو. قدم به قدم. شاید از مادری دیگر زاییده شده باشد! اما با هر نفس، با هر گام، با هر دم و آن، تو به او نزدیک می‌شوی و او به تو. رو به تو می‌آید. مثل اینکه تو رو به آیینه بروی. تو رو به آیینه می‌روی، چیزی هم شبیه تو، رو به تو می‌آید. دیر یا زود به هم می‌رسید. تو و مرگ. من و مرگ. او و مرگ. اصلا مرگ از روبه رو نمی‌آید. مرگ پا به پا می‌آید. مرگ با تو می‌زاید. همزاد تو! از تو می‌زاید. از تو می‌روید. مرگ تویی. همان دم که زندگی تویی. همین که پای به زندگی گذاشتی گام در آستانه مرگ هم گذاشته‌ای. این دو را نمی‌توانی از هم جدا کنی. با همند. اگر می‌خواهی از مرگ بگریزی، به زندگانی باید پا نگذاری. کاش می‌شد مرگ را زیر پاهایت له کنی. اما مگر می‌توانی سایه‌‌ات را زیر پاهایت له کنی؟ نه! سایه‌ات هم به اندازه خود تو سمج است. تا تو هستی او هم هست. هست تا تو را به سایه مطلق بکشاند. تا تمام سایه. سایه‌ای که هر روز پهنا می‌گشاید. قد می‌کشد. تو دم به دم، آن به آن، کم حجم‌تر می‌شوی. کم حجم‌تر. کوچک‌تر. سبک‌تر. بیرنگ‌تر. خردتر. ساییده‌تر. تا اینکه به چیزی رقیق، به چیزی مثل حسرت بدل شوی و بعد، ناگهان تبدیل شوی. تبدیل به سایه ات. جزو سایه‌ات. خود سایه‌ات و این تو را به سایه‌ای بزرگ می‌سپارد. به غروبی پهناور وصلت می‌کند. به شب تمام.

ما، تاب پرسش نگاه هيچكس را نداريم و اغلب اوقات روحمان

از اين رو كه گمان مي كند ماندگار است، زمخت مي‌شود

اما خوب است بدانيم كه اگر مير پنج روزه هم باشيم، سراغ ما هم مي آيد.

به خود آيم.

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

راز باغ اقدسیه

...از اتوبوس آخری که پیاده شدم، بلاتکلیف روی سکویِ مغازه ی بسته ای نشستم. آدمای بالا شهر با پایین شهر به فاصله یه ساعت، حقیقتا توفیر کرده بودن. بي اينكه به كسي نگاه كنم و از قيافه عبوس و درهم شون بيشتر عاصي بشم، ناخودآگاه نگاهم دوخته شد به اون دست خیابون. کفاش، تی نخیِ تیره رنگشو تو جوی هزار رنگ میکرد و بعدِ چلوندن می کشید، کف مغازه پس قدش، اصرار داشت بو و بر تعفن رو یه جا ببره تو نون دونیش. نمی دونست آب جوبی که از بالا شهر قل خورده و اونجا رسیده بود، چیا که به خود ندیده بود. تازه آب جوب، حالا حالاها بایست میرفت. خیلی های دیگه بعدِ کفاش، مثلِ کفاش، پایین ها، خیلی پایین ترها، تی نخی تیره رنگشونو تو دستاشون داشتن. نون دونی، بی تی چلونده شده، مگه امکان داشت! نگاهم یه طرف دیگه کشیده شد. تپل بود، عینک ته استکانی به چشم داشت، چشماش انگار سو نداشت، سر و روش نو نوار نبود، برق کفش های پوست نازک و کمربند ترک خورده اش حکایتها داشت اما معلوم بود که آبرو داره، همه اینا به اندازه گذر از عرض خیابون تو چشام جا کرد. یه نگام به پینه دوزِ الکی خوش بود و یه نگام به اونایی که از عرض خیابون می گذشتن. منتظر چیزی یا کسی نبودم اما چشمم مدام به ساعت بود. ثانیه شمار لج در بیار با تانی کار میکرد، تشنه و گشنه ولو شده و نای رفتن به خونه رو نداشتم. حالا خدا رو شکر خونه ام مثل خونه قمرخانم عین ترمینال پر و خالی بشه و هاج و واج و ناچارها و درمونده ها رو سکنی بده، نبود.

بغل دستم، پشت در مغازه کتاب فروشی کرکره تا نیمه کشیده، دختر بچه ای از رو ناچاری، کــتاب درسی می خواست، لپاش گل انداخته و سر به زیر داشت. نگاه مادر از زور رنج و بی پولی غضبناک بود و یه ریز به جون بچه غر میزد.

زنــــی آراسته دست دختر پنج شش ساله اش رو گرفته و از روبرو می اومدند. جرینگ جرینگ النگوهای مادر و دختر، کفش های ورنی و لباس های تنشون نشون میداد که لااقل این دو، سهم خودشونو گرفتن!

ذلیل مرده کو؟ تو که گفتی مغازه اش بازه. واسه چی منو علاف و منتر خودت کردی؟ ما هم خیر سرمون درس خوندیم، اما یادم نمیاد به جز یه روپوش فکستنی از ننه بابامون هلِ پوچ دیگه ای بخوایـــــــم، تازه اگـــرم می خواستیم، مگه می خریدن... حرکات و تشرهای زن آزارم می داد، می خواستم نگاهشون نکنم اما دست خودم نبود. دختره طاقت از کف داده و بی اینکه مادرش ملتفت بشه،آروم اشک میریخت.

یــــهو هر دو به یه میزان یکه خوردیم، با این توفیر که دهن من پرِ خون نشد. کتابفروش خبر مـــــرگش دیر کرد و نیومد. همین بهونه ای شد تا زنه از زیر خرید کــــتاب دربره، با سقلمه های بی امانی که تو سر بچه میزد و نیشگون هایی که از بازوی نحیفش می گرفت، راهی شدن. به زنه هم فحش دادم، طوری که بشنوه و یقه شو بگیرم و منم بزنم تویِ دهن اون.

همه بساط پیرمردِ دوره گرد که نای راه رفتن نداشت، چهار پنج جفت جوراب بود و حین حرکت با صدای لرزونش میگفت: جوراب. جوراب.

بازم همون پسره بود، یه تیکه نون روغنی دستش و یه قسم دیگه اش رو داشت دو لپی می خورد. سست و بی رمق، غافل از همه و همه جا، بی اینکه متوجه من بشه، اومد و به ماشینِ جلوی روم تکیه داد. باقی نون رو نجویده می خواست با ولع قورت بده و بره. خرده های نونِ دور دهنش رو یه سره پاک میکرد تا مبادا ردی ازش جا بمونه. یه چیزایی خریده و انگار منتظر اتوبوس بود، وقتی کیف دستی شو طرف من گرفت، گُر گرفتم.

درایت نمی خواست هر کی ام جای منم بود در جا حالیش میشد که خرید یه کف دست نون روغنی بی اذن، لابد لطمه به خریدهاش که هیچ تناسبی با هم نداشتن، میزد. دو بسته ماکارونی و قدِ یه سیب قندک، گوشت چرخ کرده که کفاف رنگ و لعابش هم نمی کرد. آره قدِ یه سیب قندک که میشد، پنجاه گرم! پنجاه گرم گوشت چرخ کرده، شام اون شبِ یه خانواده پر جمعیتی بود که هنوز از تک و تا نیفتاده و گوشت رو به گیاه گول زنک سویا ترجیح می دادند. متحیر و هاج و واج بودم، تا که رفت.

از نقشه هایی که بعدِ رفتنش تو ذهنم نقش می بست، به تنگ اومده و از اهمال مرتکب شده ام، عاصی بودم. از خورشید رخ باخته، پسله ای بیش نمونده بود. همهمه ها دم بدم فروكش می كرد و بي دمي درنگ هر كي به كنجي مي رفت تا آروم بگيره. آروم بگيره تا سپيده نزده جرات هاي فروكش كرده شو، حرف هاي كم بار رد و بدل شده شو كه جاشونو به چشم هاي غم آموخته و بي شوق شون مي داد، دوباره از سر بگيرن...

راز باغ اقدسیه

برچسب‌ها: ناجیان سبلان, راز باغ اقدسیه, خبرچین معرکه گیر, عیار زیردست

+ نوشته شده در ساعت توسط میرحسن محمودپور |

گزیده ای از رمان "راز باغ اقدسیه"

گزیده ای از آخرین رمان "راز باغ اقدسیه"